Dol enthousiast verkondig ik mijn nieuwe reisplannen op Facebook. Binnen enkele seconden verschijnen de eerste ‘likes’, waarop wisselende reacties volgen;
‘Wauw gaaf hoor, enjoy!’, ‘Moet ik je weer zo lang missen’ en ‘Ik wil je nog wel zien voordat je gaat hè!’

De laatste weken voor vertrek loopt mijn agenda over van de afspraken. Degene die ik niet meer ingepland krijg stuur ik een dikke digitale knuffel en beloof ik zo snel mogelijk na terugkeer een bezoek te brengen. De weken voor aanvang van mijn aankomende avontuur vliegen voorbij en de spanning begint te stijgen. Het afscheid verloopt niet altijd zonder tranen. ‘Dag mam, tot over enkele maanden’ snik ik op het station. Nog één maal omhelzen we elkaar, waarna ik naar het perron loop, waar de trein richting Schiphol al aan komt rijden. Here we go again…

Buenos Aires

Na 14 uur vliegen land ik op Argentijnse bodem, in de levendige hoofdstad Buenos Aires. Ik kan nauwelijks wachten tot ik mijn bagage heb en mijn winterkleding mag verruilen voor een zomers jurkje. In Nederland vriest het momenteel 15 graden, maar hier in het land van de tango en empanadas is het hartje zomer. Vrijwel meteen bij aankomst wordt mijn geduld op de proef gesteld en zal ik me of ik nu wil of niet, moeten aanpassen aan het Spaanse tempo. Door een plotseling ontstane staking moeten we 2 uur op onze bagage wachten. Vervolgens sta ik 2 uur bij de bank te wachten om mijn euro’s om te wisselen naar Argentijnse peso’s. Deze zijn in Nederland niet verkrijgbaar noch inwisselbaar. Je doet er verstandig aan deze particulier te bestellen, zodat je tenminste de eerste dag vooruit kunt. Voor vertrek naar huis lever je deze weer in voor dollars of euro’s. Na een flinke vertraging is het tijd om te gaan genieten. Mijn goede vriend Ignacio, die ik ruim acht jaar geleden via internet heb leren kennen, staat mij op te wachten. Het is de eerste keer dat we elkaar in levende lijve ontmoeten, een moment waar we beide erg naar uitgekeken hebben. Hij is een charmante verschijning. Zijn Spaanse accent en Latino looks bezorgen me kippenvel wanneer hij me begroet met Buenos dìas Señorita, bienvenido en Argentina. Ik ben verkocht.

De Obelix in Buenos Aires

Puerto Iguazu

Na een week van sightseeing, romantische etentjes, stadswandelingen en het bijwonen van een grandioze tango show (absolute aanrader) is het tijd om Buenos Aires gedag te zeggen en door te gaan naar mijn volgende bestemming: Puerto Iguazu. Hier zijn de spectaculaire en wereldberoemde Iguazu watervallen te bewonderen. De 275 afzonderlijke watervallen van Iguazu vormen de natuurlijke grens tussen Argentinië, Brazilië en Paraguay en zijn gelegen in een subtropisch regenwoud in het nationale park Iguazu. Vanaf de Argentijnse kant heb je de mogelijkheid om de watervallen van dichtbij te bewonderen, maar de Braziliaanse kant leent zich om veruit de meest verbluffende foto’s te maken. Een bezoek aan beide kanten is de enige oplossing om deze waterexplosie intensief te beleven. Hiervoor trek je 1,5 dag uit. Één voor de Argentijnse kant, en een halve voor de Braziliaanse. De Iguazu watervallen moet je zien om te geloven. Het is een unieke ervaring die je nooit zult vergeten.

Iguazu Falls

Vervoer

Argentinië is het op één na grootste land van Zuid-Amerika en ruim 65 keer zo groot als Nederland. De afstanden tussen de verschillende steden zijn immens. Het voordeligst ben je uit door te reizen per bus. Via Bamba Experience kun je een rondreis op maat laten maken. Data en tijden zijn gemakkelijk en kosteloos aan te passen. Op het station in de wat grotere steden kun je ook een kaartje kopen. Je bent dan iets goedkoper uit, maar houd er rekening mee dat de meeste Argentijnen maar beperkt Engels spreken. Ze zijn overigens erg behulpzaam en vriendelijk. Met wat handen-en voetenwerk kom je er wel uit.

Het enige nadeel van reizen per bus is de reistijd. Een enkeltje Puerto Iguazu vanuit Buenos Aires duurt zo’n 18 uur. In de meeste gevallen is lunch en avondeten inbegrepen, maar laat je niet verrassen. De eerste keer dat ik met de bus reisde werd pas om 21.00 uur de lunch geserveerd en een half uur later het avondeten. Er werd geen enkele stop gemaakt en het enige wat ik bij me had was een half flesje water. Daarnaast stond de airco stond vol open (ook ‘s nachts). Daar zat ik dan in mijn short en topje. Onderkoeld kwam ik na 18 uur in Puerto Iguazu aan. De keren daarop stapte ik goed voorbereid de bus in. Met 3 liter water en een flinke voorraad eten. Deze keer was er over de service niets te klagen. We kregen verschillende tussendoortjes, een heerlijke lunch en een diner met wijn en een Engelstalige film (meestal worden deze nagesynchroniseerd). De bus beschikte over luxe stoelen met stoelverwarming en het aanwezige kussentje en deken maakte het compleet. Het voordeel van deze lange reizen is dat het je de mogelijkheid biedt om over dingen na te denken, waar je normaal gesproken de tijd niet voor hebt/neemt. Zo heb ik tijdens deze 16 uur durende reis zowel de verrijkingen als de consequenties die het leven als reiziger brengt overdacht.

Tango show

Vriendschappen

Sinds enkele jaren bestaat mijn leven uit reizen. Hoewel ik opmerkte dat bepaalde vriendschappen veranderd waren, besefte ik niet eerder dat dit niets te maken heeft met mijn verblijf elders, maar met het feit dat ik als persoon enorm veranderd ben. Niet alleen mijn persoonlijkheid, maar mijn hele levensstijl. Ik heb mijn prioriteiten, mijn doelen en toekomstperspectieven verlegd. Hoewel ik regelmatig grap dat ik ”leef voor het reizen” zit er ergens een kern van waarheid in. Ik heb mijn leven dusdanig ingericht, dat ik genoeg kan sparen om minimaal 2 keer per jaar voor langere tijd op reis te gaan. Bij iedere uitgave gaan er berekeningen om in mijn hoofd. Sociale gelegenheden probeer ik zo veel mogelijk te mijden, enerzijds om op kosten te besparen, anderzijds omdat ik bang ben dat mijn ‘nieuwe ik’ niet geaccepteerd zal worden of dat we niet langer dezelfde interesses delen. Wat zegt het over mij als persoon dat ik ondanks dit te beseffen er toch voor kies om weer op reis te gaan? Maakt me dat een egoïst? Een slechte vriendin? Of iemand die haar dromen najaagt en kiest voor haar geluk? Ik zit hier vaak over in dubio.

De avond is gevallen, en een rode gloed dringt door het kiertje van het gesloten gordijn. Ik schuif het opzij en zie de ondergaande zon verdwijnen aan de horizon. Wauw! Een intens gevoel van geluk raast door mijn lijf. Hoe kan ik dit nu opgeven…Er zit maar één ding op; mijn vriendinnen bekeren tot de ‘reizigers sekte’! Let’s start a new adventure!

Mijn volgende stop zal zijn in Cordoba, waar ik de volgende keer over zal schrijven. Hoewel er nog 6 andere steden in het vooruitzicht liggen, heeft Argentinië in de afgelopen 10 dagen mijn hart veroverd. Viva la Argentina!