Tijdens de meivakantie kan het in de Eifel en de Ardennen nog flink fris zijn: zeker tijdens een regenbui, maar ook in een heldere nacht op 500 meter hoogte, wil het kwik nog wel eens fors zakken. Rien, Aafke en hun kinderen, Casper(11), Eva(8) en Kaj(4), trotseerden deze omstandigheden en kozen in het vroege voorjaar voor een Fietsvakantie op de Vennbahn, de voormalige spoorbaan van Aken naar de Luxemburgse grens. Niet van hotel naar hotel, maar met tentjes. Bert doet verslag van hun avontuur.

“We hadden vooraf de keuze voorgelegd aan onze kinderen. Wat gaan we doen: naar een camping in Frankrijk, of gaan we op de fiets trekken met de tenten mee?
De keuze was overduidelijk: een fietsvakantie met iedere dag een nieuwe camping, dagelijks andere dingen beleven en iedere avond opnieuw een speurtocht naar de wc op deze camping. Dit vooruitzicht op avontuur leverde al de nodige voorpret.


Geleende spullen

We hebben onze tocht goed voorbereid. Rien heeft thuis campings langs de route opgespoord. We zijn al vaker op fietsvakantie geweest, maar niet eerder met deze weersvooruitzichten. We hebben teveel spullen en te weinig tassen. Maar gelukkig konden we wat bij elkaar lenen bij collega’s, vrienden en familie: een Bob-aanhangkar, een Weehoo-aanhangfietsje voor Kaj, en stel extra voortassen en een dakdrager om alle fietsen op de auto te krijgen. Toch wel handig al die behulpzame mensen om ons heen.

Iedereen klaar, iedereen geplast?

Daar gaan we dan met de hele mikmak in en op de auto op weg naar het startpunt in Aken. Onze auto blijft hier achter en we zijn de rest van onze trip aangewezen op eigen kracht. Het kost even tijd om de fietsen in orde te maken en alles te bepakken, maar dan kunnen het signaal geven: klaar, iedereen geplast? GO! Op je eigen fiets, waar je meestal alleen mee naar school en sport rijdt, in Duitsland fietsen, dat is best cool. Stralende gezichten en lekker hard een heuvel af, het centrum uit. We zien onze kinderen echt genieten en doen zelf ook lekker mee. De dag is prachtig, wel aan de kille kant met wat motregen, maar dat deert ons niet.



Bij een avontuur hoort ook het onverwachte: tijdelijke omleiding, geeft een bord aan. Uitgerekend deze week. Dit betekent dat we van de geleidelijk klimmende spoorbaan af moeten met niet ingeplande klim- en daalstukken. We fietsen meteen tegen ons eerste leerpunt aan: de drieversnellingsfiets van Eva is hier niet echt geschikt voor. Gelukkig kunnen onze andere fietsen met 21 versnellingen deze heuveltjes gemakkelijk aan. Niet zo handig, maar een meevaller is dat in de loop der jaren onze rechterarmspieren zich goed ontwikkeld hebben: Papa duwt Eva op de iets steilere stukken.

Een gemakkelijke maaltijd

Niet ver van het voormalige stationnetje van Raeren met een aantal oude treinwagons ontdekken we camping Waldesruh. Rustig is het er inderdaad, want er valt niemand te bekennen tussen de verlaten stacaravans. Uiteindelijk komt er een man naar ons toe , die de zaken voor de beheerder waarneemt. We mogen onder een afdakje staan en dat is wel prettig in de gestaag vallende motregen. 


Deze keer maar een gemakkelijke maaltijd met pasta en blikgroenten in één pan, maar onze koters hebben nog nooit zó goed en veel gegeten. Wat wil je ook na een fietsdag! Ze slapen meteen als een roos. 
De motregen wordt echte regen en dat vind ik toch niet zo leuk kamperen
Of eerlijker gezegd; ik ben echt chagrijnig. Door mijn hoofd speelt het plan om morgen nog terug te fietsen naar Aken en de auto te halen.

 

 

Een goed ontbijt voor vertrek



Als ik echter de volgende morgen mijn tent open rits, ervaar ik een wonder: een strakblauwe hemel, het genot van de zonnestralen en mijn man die al aan het koffie zetten is. Ook mijn stemming slaat in een klap om naar zonnig. Vol goede moed gaan we aan de slag. De tenten worden droog ingepakt, en de ‘echte’ vakantie begint. Het voordeel van een autovrije route is dat kinderen lekker hun eigen gang gaan op de fiets: alleen voorrijden, de weg zoeken met de gps, of gewoon de spoorbaan volgen. Regelmatig zet ons kroost een lied in en daar tussendoor kletsen ze honderd uit. Met plezier luisteren wij naar hun babbels. De oudste legt de jongste het verschil uit tussen ‘natuur’ en ‘cultuur’. Door het zicht op de enorme tuinen met speeltoestellen bedenkt onze kleuter ter plekke dat Duitsland ook wel veel ‘speeltuur’ heeft.

Even uitleven op een speelplek

Het tempo vertraagd en de lontjes worden korter, maar dan dient zich een picknickplek aan, met schoon toilet en speeltoestellen. Even rennen, eten, spelen en na een uur de vraag: ‘Kunnen we weer?’ ‘Hoera,we gaan weer verder!’ 


Monschau het stadje met de intieme vakwerkhuisjes


De tweede camping is achter Monschau: een mooie stek, met leuke plaatsen aan een wildstromende beek. Helaas staat onze gps ingesteld op wandelen, dus mogen we met onze zwaarbeladen fietsen steile bonkige straatjes en trapjes af naar het stadje met de intieme vakwerkhuisjes.

Het vriest zelfs deze nacht:

He mam, er zit ijs in onze bidons!

We zijn blij met de thermoleggings en spijkerbroeken. We sjokken met alle kilo’s dezelfde steile, bonkige paadjes weer naar boven. Maar het is vakantie, en we hebben alle tijd en energie. Boven staat Casper al een tijdje te met een stoere blik wachten met chocola. Deze zondag is een heerlijke dag. Schitterend weer, prachtige natuur, fraaie paden, vriendelijke mensen en iedere keer weer een feestje om wisselend door Duitsland en België te fietsen. Onze kinderen vinden het bijzonder. Langs de Vennbahn zijn veel rustplekken, nagebouwde treinwagons, soms met informatieborden, die vooral Casper erg interesseren.

Indiaantje spelen in de wigwam

Onze weg gaat over een soort lang gestrekt balkon en we zien het plaatsje Ondeval iedere keer vanuit een andere blik onder ons liggen. Veertig kilometer is mooi geweest voor vandaag en opnieuw vinden we een mooie rustplek: Direct aan de Vennbahn ligt de knusse camping Oos Heem. De Nederlands eigenaar Ted heeft een hart voor vakantiefietsers. Spontaan biedt de gemoedelijke campingbaas ons een grote wigwamtent aan, die deze nacht toch leegstaat. Scheelt ons de tenten opzetten, en voor de kinderen is het groot feest: indiaantje spelen in een echte wigwam, met een wolvenposter aan het tentdoek en een tijgervel op de houten vloer. We kunnen zelfs staan in de tent. Deze nacht slapen met samen in plaats van de kinderen en de ouders in aparte tenten. 


 

 

Onze echo’s galmen lekker lang na

Na eten kopen in Sankt Vith begint onze laatste etappe op de Vennbahn naar Luxemburg. Dit is ook voor de kinderen het meest avontuurlijke deel. Het begint met oude, overwoekerde spoorbruggen, maar ineens duiken we een geheimzinnige tunnel in. Het water sijpelt langs de wanden. We voelen de kou en ondanks de verlichting, moeten we wennen aan het donker. Maar het is ook een feest, want onze echo’s galmen lekker lang na.

Smokkelaarsroute


Het venijn zit in de staart, want hier gaat de route niet meer over het spoor. In Luxemburg moeten een paar keer echt klimmen: beduidend meer dan in Duitsland en België. Het geeft ook prachtige uitzichten op échte bergen, en dorpjes onder ons. Dit was tijdens de Tweede Wereldoorlog een smokkelaarsroute om mensen over de grens te brengen. ‘Vét spannend dat hier mensen écht gered zijn,’ roept Eva vol verbazing

Uitzicht op échte bergen

En dan staan we plots voor het uitzicht op een spoorbaan met station die nog in gebruik is. Het station van Troisvierges lijkt van boven op een modelspoorbaan, maar dit is onze eindbestemming.

De Nederlandse campingeigenaren maken ons verblijf extra aangenaam door hun meedenken en aangeboden hulp terwijl Rien en Eva met de trein de auto gaan halen. 



Vies, moe, beetje nat, maar voldaan en trots

De volgende ochtend miezert het. Maar onze fietstocht zit er al op. Met een broodje kebab en wat extra flessen wijn voor thuis sluiten we onze vakantie af. Vies, moe, beetje nat, maar heerlijk uitgerust, voldaan, en trots op onze kids die dit helemaal zelf hebben gefietst en met stoere bekkies aan de friet en kebab zitten. Het zijn slechts vier dagen, maar het voelt als een vakantie van twee weken.

Het was voor ons een geweldige ervaring om als gezin gezamenlijk te ondernemen, zonder afleiding van extern entertainment, uitdaging te bieden binnen de kaders van een veilige routes. Loslaten op een weg waar ze toch niet links of rechts kunnen gaan en waar ze toch weer op het spoor komen.”

Routeinformatie

Land: Duitsland, België en Luxemburg
Lengte: 125 km.
Beginpunt: Aken
Eindpunt: Troisviergers (Luxemburg)

Vanaf station Heerlen gaat een trein die ook stopt op Aachen Rothe Erde bij het begin van de Vehnbahn. Fietsen kunnen mee.
Vanaf Troisvierges gaat een trein naar Luik met aldaar een overstapmogelijkheid naar Maastricht.
Onderweg zijn er voldoende campings, maar bijna overal even van de Vennbahn af. Ook andere overnachtingsmogelijkheden zijn goed mogelijk: www.vennbahn.eu