Sneeuwwandelen en zen worden in Oost-Tirol

Oost-Tirol is misschien wel de meest authentieke streek binnen de Oostenrijkse deelstaat Tirol. Harmke wandelde door ongerepte dennenbossen, liep op blote voeten door de sneeuw en knuffelde met bomen.

Harmke tijdens het ‘bosbaden’

Het dorp Kartitsch

De regio Oost-Tirol ligt in Oostenrijk en grenst aan de regio Zuid-Tirol in Italië. De autorit naar het dorpje Kartitsch vanaf de luchthaven van Innsbruck (waar ik met Transavia heen vlieg) komt dan ook deels door Zuid-Tirol, een regio die vroeger overigens bij Oostenrijk hoorde. De stad Innsbruck ligt dan weer in Noord-Tirol, maar een West-Tirol bestaat niet. Ik logeer bij Hotel Waldruhe in het rustige dorpje Kartitsch. Er ligt een dik pak sneeuw en de zon schijnt volop, dus wat wil ik nog meer! In de buurt van mijn hotel stap ik door de nog onbetreden sneeuw. Het doet me denken aan een gedichtje van Guido Gezelle:

“Door ongebaande sneeuw te gaan. Hoe lustig is ’t. Hoe leutig!”

Sneeuw ligt er ook op de stapels gekapte boomstammen langs de weg. Volgens de taxi-chauffeur groeien de bomen hier zo snel dat de houtkap geen bedreiging vormt.

Hotel Waldruhe grenst aan het bos

Onbetreden sneeuw

Houtvoorraad

Hotel Waldruhe

Kartitsch ligt op ruim 1300 meter hoogte. Hotel Waldruhe grenst letterlijk aan het ongerepte dennenbos. Het hotel bestaat bijna honderd jaar (het dateert uit 1929), maar is onlangs fraai gerenoveerd. Het oogt fris en modern en heeft tegelijk nog die authentieke chaletsfeer. Franz, de energieke eigenaar met jong gezin, vertelt dat het alle generaties lang in de familie is gebleven. In de hotelbar, die Wbar heet, heerst een goede vibe. Grote raampartijen geven uitzicht op de besneeuwde bergen en naaldbomen. Eigenlijk serveren ze vandaag geen lunch, maar als ze horen dat ik deze dag sinds 6 uur vanochtend niets meer heb gegeten, krijg ik een sort ravioli voorgeschoteld naar het recept van Franz’ grootmoeder. Sterker nog, deze dame van in de negentig heeft het zelf bereid! Schlipfkrapfen heten deze heerlijke gevulde deegkussentjes.

De bar van het hotel

Pasta volgens grootmoeder’s recept

Winterhike

De volgende dag begint met een fantastisch ontbijtbuffet. Eigenaar Franz komt vrolijk zelf eitjes uitdelen. Gekookt, gebakken, geroerd. Dat kunnen we wel gebruiken, aangezien mijn reisgenoten en ik met gids Iris Meyer een hike van 10 kilometer gaan maken naar het gehucht Rauchenbach. Een busje zet ons af bij de skilift in het dorpje St. Oswald. Wij gaan echter niet met de skilift, maar met de sneeuwschuiver de berg op en worden gedropt op 1820 meter hoogte, waar de wandeling start. Roze borden markeren de winterwandelroutes aan, gele de zomerroutes. We lopen over een langlaufpad door het dennenbos. De takken buigen onder de verse sneeuw. Halverwege maken we een klim naar de top van de Dorfberg, waar de uitzichten fantastisch zijn. Af en toe zien we een andere wandelaar of skiër, maar verder heerst er rust.

Heerlijke winterhike

Op weg naar de top

Uitzicht vanaf de Dorfberg

Gasthof Klammerwirt

Om na de afdaling weer op de route te komen naar Rauchenbach nemen we een shortcut door een skispoor. Voetje voor voetje, want een stap te ver opzij en je been verdwijnt in de diepe sneeuw. Eenmaal terug op het echte wandelpad voelt het lopen bijna als huppelen, al ligt ook hier een laag sneeuw. We zijn al met al zo’n vier uur op pad. De magen rammelen als eindelijk de huizen van Rauchenbach opdoemen. We lunchen in de bar van het knusse Gasthof Klammerwirt. Van de menukaart kies ik de Frankfurter worst met daarbij een kleine salade. Opvallend knapperig is deze worst! Toe eten we een Berliner bol. Geheel volgens de lokale traditie kunnen we het pand niet met goed fatsoen verlaten zonder te hebben getoast met een glaasje Schnapps van het huis. Het is erg sterk spul, maar deze smaakt wel lekker naar abrikozen.

Roze bordjes wijzen de weg

Volop sneeuw

Gasthof Klammerwirt

Lees ook dit artikel: Voor op je bucketlist: de hondenslee!

Sneeuwschoenwandeling

De volgende dag maken we weer een wandeling. Ditmaal op sneeuwschoenen: plateaus met ijzeren spikes die je onder de schoenen klikt. Het maakt het een stuk makkelijker om door de sneeuw te banjeren. Barbara Uhl is onze gids. Ze kwam niet zo lang geleden tot het besef dat ze natuurgids wilde zijn. Sinne-Seele-Natur heet haar organisatie. We gaan af en toe off road door diepe sneeuw om weer terug te keren op de begaanbare paden. In het bos speuren we naar herten, maar we zien ze niet. Een goed teken, want dan hebben ze genoeg te eten en hoeven er niet op uit. Het zangvogeltje dat we horen, is de kruisbek. Hij heeft een gekruiste snavel en rood borstje. Ook zien we naast konijnensporen in de sneeuw sporen van hermelijnen. Deze diertjes zijn wit in de winter en bruin in de zomer en hoppen met twee pootjes tegelijk.

Sneeuwschoenwandeling

Lekker doorstappen

Winterwonderland

Bosbaden

Niet alleen draait de hike met Barbara om sneeuwschoenwandelen, we doen in één moeite door aan Forest Bathing, het fenomeen uit Japan waarbij je zen wordt in de natuur. In Japan wordt het als therapie zelfs vergoed door de overheid. Een eerste oefening die Barbara ons laat doen is lopen met een spiegeltje zodat je het bos ondersteboven ziet. Vervolgens pauzeren we op een zonnige plek en gaan we, jawel, bomen knuffelen.

“Het is goed te beseffen dat bomen ons van zuurstof voorzien”

zegt Barbara. Er volgt nog een oefening: we trekken de schoenen uit en lopen blootvoets door de sneeuw, heel gezond als we Iceman Wim Hof mogen geloven. Ook Barbara liet zich door hem inspireren. Thee warmt ons weer op. We eten er lokale wafeltjes bij. Tot slot gaan we bij een beekje mediteren, al luisterend naar het kabbelende water.

Natuurgids Barbara Uhl

Harmke met het spiegeltje

Bomen knuffelen

Riviervis

Terug in Hotel Waldruhe probeer ik de wellness uit. Er is onder meer een Finse sauna en een stoomcabine en er staan relaxbedden. Daarna geniet ik van de homemade koekjes en cakejes die elke middag voor de gasten klaarstaan in de bar. Elke avond is er een uitstekend diner. Zo eten we de lokale vis Bachsaibling, een soort forel uit een bergriviertje. Hij is op de huid gebakken en wordt geserveerd met een zalige aardappelpuree. Koken kunnen ze hier wel! Ook het saladebuffet en de soep vooraf zijn steevast prima. De chocolademousse toe is ook dik in orde. De wijnkaart is ook goed. Zo proef ik onder meer een blaufränkisch uit Tirol, een goede rode wijn. Het diner eindigt, de laatste avond althans, met Schnapps. We toasten met No. 1 van Kuenz Naturbrennerei die werd bekroond met een gouden medaille.

Ligbedden in de sauna van Hotel Waldruhe

Afternoon cakejes

Gevulde paprika

Wolfabriek

Villgrater Natur is een wolfabriek in het Villgratental op een halfuurtje rijden van Kartitsch. Eigenaars zijn Josef Schett en zijn vrouw Bernadette. Bij dit succesvolle bedrijf zijn alle producten gemaakt van natuurlijke materialen. Josef groeide op een boerderij op en genoot van de natuur. Koeien melken zag hij echter niet zitten (“Koeien melken is geen cash cow”) en dus kocht hij een wolmachine. Twee keer per jaar scheert hij zijn schapen. Vijfhonderd schapen leveren 1.000 kilo wol. De wol wordt vervolgens gesponnen op de machine en verwerkt tot prachtige producten voor huis, tuin en keuken. Bij deze wolfabriek hoort een winkel waar onder meer sloffen, kussens en knuffels te koop zijn, maar ook bedden en matrassen. De hartelijke Josef schenkt zijn klanten graag een glaasje zelfgemaakte Schnapps.

Sierkussens van Vilgrater Natur

Warme slofjes

Schattige knuffels

Nachtwacht

Ook het houten chaletdorp Obertilliach is een bezoek waard. Voor een klein dorp met zo’n 650 inwoners zijn er verbazend veel voorzieningen, waaronder wat boetiekjes, een bakkerij, een pizzeria met houtoven en andere restaurants. Wat Obertilliach ook heeft, is een heuse nachtwacht. Elke dinsdag en vrijdag om 20 uur maakt nachtwacht Josef een rondje door het dorp en op woensdag doet hij dat voor kinderen. Hij gaat gekleed in het zwart en draagt in de ene hand een lantaarn met rode kaars en in de andere hand een hellebaard. Josef neemt zijn taak serieus en waakt over het dorp. Het rondje begint bij de kerk. We passeren boerenhuizen waar op de benedenverdieping geiten rondscharrelen. Vroeger hield de nachtwacht in de gaten of mensen geen kaarsen lieten branden ‘s nachts. Nu heeft het dorp een brandweer.

Meelopen met de nachtwacht in Obertilliach

Rode kaars

nachtwacht Josef

Kunstroute

Vanuit Kartitsch kun je naar het naburige dorp St. Oswald doorsteken via een pad op de berghelling. Het is een leuke tocht, niet alleen vanwege de vergezichten, maar ook omdat er op de route kunstwerken te zien zijn van lokale beroemdheid Oswald Kollreider (1922-2017). Deze schilder uit St. Oswald liep vaak in deze omgeving rond, dus we treden letterlijk in zijn voetsporen. Zijn kunst staat bekend als ‘expressief, impulsief en spiritueel’. Het eerste huis waar je tegenaan loopt in St. Oswald als je vanuit Kartitsch komt, is het geboortehuis van Kollreider. Bij het dorpskerkje van St. Oswald ligt hij begraven. Op de terugweg naar Hotel Waldruhe houden we nog even halt bij de Naturbar. Dit is ongeveer de enige boetiek in het dorp Kartitsch. Je treft er lokale producten zoals handwerk, woondecoratie en cosmetica.

Het kerkje van Kartitsch

De route naar St. Oswald

Het geboortehuis van Kollreider

Meer informatie:

Sneeuwschoenwandeling

Elke maand de fijne tips van Harmke ontvangen?

Wil jij gratis elke maand deze en andere plekken ontvangen die Harmke heeft bezocht? Laat je e-mailadres achter en krijg elke maand als eerste de insider tips in je mailbox. En Harmke stuurt geen spam!