Historie van Griekenland

Bezoekers van Griekenland hebben de mogelijkheid om de sporen van de Griekse geschiedenis te traceren vanaf de Paleolithische periode tot de Romeinse periode in de honderden archeologische vindplaatsen, evenals in de archeologische musea en collecties die verspreid zijn door het hele land.

Akropolis in Athene

Menselijke bewoning in Griekenland

De 1e sporen van menselijke bewoning in Griekenland verschenen tijdens de Paleolithische tijd (ca. 120.000 -. 10.000 v. C.). Tijdens de Neolithische tijd volgden (ca. 7000 – 3.000 v.C.), een overvloed aan neolithische gebouwen verspreid over het hele land. Gebouwen en begraafplaatsen zijn ontdekt in Thessalië (Sesklo, Dimini), Macedonië, de Peloponnesos, en verder. Het begin van de Bronstijd (ong. 3000-1100 v.C.) wordt gekenmerkt door het verschijnen van de 1e stedelijke centra in de Egeïsche regio (Poliochni op Limnos). Bloeiende nederzettingen werden gevonden op Kreta, het vasteland van Griekenland, de Cycladen en de Noordoostelijke Egeïsche, regio’s waar de karakteristieke culturele patronen zijn ontwikkeld. 
Aan het begin van de 2 Millennium v.C., georganiseerd koninklijke maatschappijen verschenen Minoische Kreta, zodat de ontwikkeling van het eerste systematische scripts. De Minoïsch cultuur, genoemd naar de legendarische koning Minos, met een volkomen eigen karakter begint rond 2600 v.C. en beleeft de grooste bloei tussen 1600 en 1400 v.C.

Minoïsche beschaving

De Minoïsche beschaving heeft haar invloed uitgeoefend op de landen rond de Middellandse Zee. De Myceense Grieken hebben geprofiteerd van de vernieling op Kreta door de vulkaanuitbarsting op het eiland Santorini (rond 1500 v.C.). Daarna werd de dominante kracht de Egeïsche Zee in de laatste eeuwen van het 2e millennium v.C. De uitgebreide vernietiging van de myceense centra rond 1200 v.C. heeft geleid tot de ondergang van de myceense beschaving en is de oorzaak geweest voor de bevolking om te migreren naar de kustgebieden van Klein-Azië en Cyprus (1e Griekse kolonisatie).

het Nieuwe Acropolis Museum

Na ongeveer 2 eeuwen van economische en culturele inactiviteit, dat ook bekend is als de donkere jaren (1150 – 900 v.C.), werd dit gevolgd door de Geometrische periode (9 – 8 eeuw v.C.). Dit was het begin van de Griekse Renaissance. Deze periode werd gekenmerkt door de vorming van de Griekse stads-staten, de oprichting van het Griekse alfabet en de samenstelling van de Homerische Epen (einde van de 8e eeuw voor Christus).

De archaïsche Jaren daarop (7e – 6e eeuw v.C.) was een periode van grote sociale en politieke veranderingen. De Griekse stadstaten hadden kolonies opgericht van Spanje naar het westen via de Zwarte Zee naar het noorden en Noord Afrika naar het zuiden (De 2e Griekse kolonisatie). De basis voor het hoogtepunt tijdens de klassieke periode. De klassieke jaren (5de – 4de eeuw voor Christus) werden gekenmerkt door de culturele en politieke dominantie van Athene, zozeer zelfs dat de tweede helft van de 5de eeuw voor v.C. genoemd werd als de “Gouden Eeuw” van Pericles. Met het einde van de Peloponnesische Oorlog in 404 v.C., Athene verloor haar leidende rol.

Nieuwe krachten kwamen naar voren tijdens de 4e eeuw v.C. in de rol van de Macedoniërs,met Philip II en later zijn zoon Alexander de Grote, die een leidende rol speelden in Griekenland. Alexanders veldtocht naar het Oosten en de verovering van alle regio’s tot de Indus rivier heeft de wereld radicaal veranderd.

Na de dood van Alexander werd het uitgestrekte rijk dat hij had gemaakt verdeeld onder zijn generaals, die leidt tot de oprichting van de koninkrijken die tijdens de Hellenistische Periode zou heersen (3de – 1ste eeuw v.C.). In deze periode bleef de Griekse stadstaten min of meer autonome, maar verloor veel van hun oude macht en prestige. Het uiterlijk van de Romeinen op het toneel en de uiteindelijke verovering van Griekenland in 146 v.C. gedwongen het land te treden tot de uitgestrekte Romeinse Rijk.

Tijdens de Romeinse bezettings periode (1ste eeuw v.C. – 3e eeuw n.C.), traden de meeste Romeinse keizers, die de Griekse cultuur bewonderden, op als weldoeners van de Griekse steden, en vooral van Athene.

Christendom, de nieuwe religie, die het geloof van de Grieken aan de 12 Goden zou afsluiten, begon zich te verspreiden over Griekenland door de reizen van Paulus tijdens de 1ste eeuw n.C. .
 Het besluit van Constantijn de Grote om de hoofdstad van het rijk van Rome naar Constantinopel (324 n.C.) te verplaatsen, verschoof de focus van de aandacht op het oostelijke deel van het rijk. Deze verschuiving markeerde het begin van de Byzantijnse tijd, waarin Griekenland een deel van het Byzantijnse Rijk werd.
 Na 1204, toen Constantinopel veroverd werd door westerse kruisvaarders, werden delen van Griekenland verdeeld onder westerse leiders, terwijl de Venetiaan strategische posities in de Egeïsche Zee bezat (eilanden of kuststeden), om de handelsroutes te controleren. De herbezetting van Constantinopel door de Byzantijnen in 1262 markeerde de laatste fase van het bestaan van het rijk. 


De Ottomanen begonnen geleidelijk aan delen van het rijk te veroveren en voltooiden het uiteenvallen van het rijk met de verovering van Constantinopel in 1453. Kreta was het laatste gebied van Griekenland dat werd bezet door de Ottomanen in 1669. Rond 4 eeuwen van Ottomaanse overheersing volgden daarna, tot aan het begin van de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog in 1821. Tal van monumenten uit de Byzantijnse jaar en de Ottomaanse bezettingsperiode zijn bewaard gebleven, zoals de Byzantijnse en post-Byzantijnse kerken en kloosters, Ottomaanse gebouwen, charmante Byzantijnse en Frankische kastelen, diverse andere monumenten en traditionele nederzettingen. Een flink aantal van die gebouwen behouden hun Ottomaanse en deels Byzantijnse structuur.

Het resultaat van de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog was de oprichting van een onafhankelijk Griekse Koninkrijk in 1830, maar een beperkt soeverein land.

Nieuwe gebieden voor de Griekse Staat

Tijdens de 19de eeuw en het begin van de 20e C., werden nieuwe gebieden met een compacte Griekse bevolking geleidelijk aan toegevoegd aan de Griekse Staat. Soeverein land van Griekenland zou zijn maximum na het einde van de Eerste Wereldoorlog in 1920 bereiken, met een substantiële bijdrage van de toenmalige premier Eleftherios Venizelos. De Griekse staat heeft zijn huidige vorm gekregen na het einde van de Tweede Wereldoorlog met de integratie van de Dodekanese.

In 1974, na de zeven jaar dictatuur periode een referendum werd gehouden en de overheid veranderd van een constitutionele monarchie naar een presidentiële parlementaire democratie, en in 1981 Griekenland lid werd van de Europese Unie.

Wil je nog meer leren over de geschieden van Griekenland? Op de website van het Grieks Verkeersbureau www.visitgreece.gr/en/history vind je nog veel meer informatie.