Dat een reis naar Noors Lapland mooi zou zijn, had ik wel verwacht. Maar dat het zo spannend zou zijn, daarvan had ik geen idee. Tijdens mijn reis naar Noord-Noorwegen beleefde ik samen met een groep collega’s het ene avontuur na het andere. En dus kwamen we allemaal thuis met een hoofd vol mooie verhalen.
Meegevoerd door de hondenslee
Op dezelfde dag waarop ik ‘s morgens nog uit mijn eigen veilige bedje was gerold, stond ik ‘s avonds opeens op een slee met vijf honden ervoor. Honden die niet te houden waren – zelfs niet als ik met twee voeten mijn volle gewicht op de rem zette. Zo schoten we door de duisternis, met als enige verlichting de koplamp op mijn voorhoofd.
Toen ik ‘s avonds in drie slaapzakken in de lavvu lag (de traditionele tent van de Samen die een beetje op een tipi lijkt), dacht ik dat de hele rest van de reis bij elkaar nooit avontuurlijker kon worden dan die eerste avond. Het duizelde me nogal.
Mijn eerste noorderlicht
Ik leek gelijk te krijgen. De volgende ochtend lieten we ons stapvoets voorttrekken op een rendierslee, onder het rustgevende geklingel van de bel die een van de rendieren om haar nek droeg. Het enige spektakel was de schitterende natuur om ons heen.
Later die dag gingen we aan boord van de Hurtigruten, de lijndienst die post, vracht en passagiers vervoert langs de Noorse kust. Wat een luxe bood dit schip ons in vergelijking met het outdoor-kamp waar we vandaan kwamen! Blij keek ik naar het bed en de douche. Hier kon ik even bijkomen en alle indrukken laten bezinken, dacht ik. Maar net toen ik onder de douche wilde stappen, kwam er een omroepbericht. De brug meldde dat het noorderlicht zich buiten liet zien. Gauw weer aankleden dus.
En ja hoor, daar was het. Dat groene, ongrijpbare licht waarvan ik zo lang had gedroomd. Meteen was de adrenaline weer terug: Hoe gaaf is het dat ik dit zie? Waarom zijn mijn dierbaren hier niet om het ook te zien? Hoe kan ik dit vastleggen om het anderen te laten zien? Met behulp van de reling lukte het me om er een paar redelijke foto’s van te maken. Een tijdje later maakte ik me er met moeite van los om toch die douche te gaan nemen.
Onweerstaanbare woeste baren
De volgende dag begon met een kalm ontbijtje in de eetzaal. Maar eenmaal buiten verraste Noord-Noorwegen me opnieuw. We voeren door een kaal, wit landschap met afgeronde bergen, die eindeloos beschenen werden door een roze licht. Op sommige stukken waaide het zo hard, dat de deuren naar het dek aan de ene kant niet open te krijgen waren, en aan de andere kant niet dicht. Ik had moeite om mijn fototoestel stil te houden. Normaal zou ik bang zijn, maar dit natuurgeweld had een onweerstaanbare aantrekkingskracht op me. Na vijf minuutjes binnen opwarmen moest ik gewoon weer naar buiten.
Nadat we van boord waren gegaan in Honningsvåg, brachten we de rest van de dag redelijk rustig door. Maar saai is het nooit in Noord-Noorwegen. We dronken een drankje in een ijsbar, keken hoe een grote koningskrab voor onze ogen werd ‘geslacht’ en zagen weer dat prachtige noorderlicht.
Een drankje in de IJsbar
In konvooi naar de Noordkaap
Op onze laatste dag in Noors Lapland zouden we naar de Noordkaap rijden: het noordelijkste puntje van Europa. Nou ja, eigenlijk niet helemaal het noordelijkste puntje, maar gevoelsmatig wel. De omstandigheden waren niet goed voor een sneeuwscooterrit, dus we zouden ‘gewoon’ met een busje gaan.
De weg naar de Noordkaap bleek allesbehalve gewoon. Soms zie je door de harde wind en vele stuifsneeuw geen hand voor ogen. Bij de slagboom die de weg afsluit, moesten we afwachten of we überhaupt door mochten. En ja hoor, daar gingen we, met voor ons de zwaailichten van de sneeuwschuiver en achter ons die van de bezemwagen.
Op het Noordkaapplateau schuifelden we tegen de wind in langs het hekje. Wat een natuurgeweld! Foto’s maken met mijn mobiel durfde ik bijna niet, want die zou zomaar kunnen wegwaaien. Wat was ik blij met alle laagjes kleding en de warme Fjällraven jas die ik droeg.
Uitgezwaaid door het noorderlicht
Die dag sloten we af met een bezoek aan een ijshotel. De chef-kok die in het bijbehorende restaurant voor ons kookte, was uitgeroepen tot beste van Noorwegen en het eten was dan ook heerlijk. Maar dat weerhield de gasten er niet van om massaal naar buiten te lopen om vanaf een dichtgevroren rivier te kijken naar een ongekend spectaculaire noorderlichtshow. Het was alsof het naar ons zwaaide: dag avonturiers – durven jullie nog een keer terug te komen?
Meer reisverhalen en tips zoals deze ontvangen?
Vul je e-mailadres in om te genieten van nieuwe reisverhalen en tips van onze contributors.
