Na 3 maanden door de krochten van China getoerd te hebben was Hongkong een heuse verademing in de zin van westerse geneugten: je kocht er ijskoude drankjes (in China had je geleerd zelfs lauwe cola en bier uit soepkommen te waarderen), er was airconditioning en er was fast food (leve de Whopper!) overal waar je kwam.
Ja, ik weet het, in Hongkong is het niet politiek correct voor een reiscorrespondent om niet direct te reppen over de geneugten van de Dim Sum en andere Chinese specialiteiten, maar echt, na een lange tijd China ken je elk gerecht dat met stokjes gegeten wordt. Een vork en een mes voelen als vreemde en onpraktische apparaten tussen je vingers, maar wat is het heerlijk om met beide handen het ultragrote, boterzachte broodje dat een sappige hamburger omklemt beet te vatten en er je tanden in te zetten. Hongkong is een El Dorado aan het einde van een lange reis door China, een gewenningsoord, het voorportaal van het moderne westen voorzien van een Chinees decor.
Reisgoeroe Lonely Planet
Voor de backpacker die met zo min mogelijk geld zo lang mogelijk onderweg wil blijven schrijft de reisgoeroe Lonely Planet al sinds de jaren tachtig voor dat men dient te verblijven in de Chungking Mansions, 36-44 Nathan Road in Tsim Sha Tsui. De ligging kan je gerust vergelijken met het Damrak in Amsterdam. Nathan Road is de verkeersader die in Kowloon van zuid naar noord loopt met de honderden neon lichtreclames. Zie je een foto van een straat in Hongkong by night, dan is die van Nathan Road.
Tussen het Holiday Inn en het Imperial Hotel vormt de Chungking Mansions met haar 17 verdiepingen een dorp in een wereldstad. Er wordt geschat dat in het gebouwencomplex ruim 4.000 mensen wonen danwel verblijven. Er zijn talrijke hostels en low budget hotels in gevestigd, maar ook winkels, kappers, reisbureaus en complete naaiateliers.
HK$ 150 per nacht
Ik trad het gebouw binnen en stond beneden bij de liften stil bij het palet aan bordjes waarop namen als “New Orient Guesthouse”, “Kung Fu Hostel”, “Almost @the Peninsula” (verwijzend naar het roemruchte 5-sterren hotel even verderop), etc. Ik had geen reservering en pikte er op goed geluk eentje tussen uit. Krakend zette de lift zich in beweging naar de 7e verdieping en ik kwam uit in een gangencomplex met zelfs nog meer bordjes. Het Shangri La Hostel zat achter één van de deuren die daar op uitkwamen. Een leeg bureau, niemand te zien. Ik kijk om een hoekje en zie een Indiaas uitziende man, de pensioengerechtigde leeftijd al ruimschoots gepasseerd, die met zijn hoofd op een tafel ligt te slapen. Met een bons dump ik mijn rugzak op de grond waarop hij zich langzaam opricht en me gebaart mee te lopen naar een deur aan het eind van een gangetje. Deze komt uit in een kamer zonder ramen. Aan het plafond komt piepend een ventilator in beweging nadat de man aan een touwtje boven het stapelbed trekt. Het stapelbed kent één opgemaakt matras, het bovenste bed heeft geen matras en kan dus dienen als opslag voor bagage. Uit een kraantje druppelt elke 5 seconden een druppel water en als ik de kraan verder opendraai verandert dat in een heel dun straaltje. Voor al dit moois wordt een bedrag van HK$ 150 per nacht gevraagd. Het is laat en ik heb geen zin om nog meer ‘mansions’ af te lopen en alle voor -en nadelen met elkaar te vergelijken. Ik neem het hok en zie in de ochtend wel verder.
Mr. Lee in de Seven Eleven
De volgende ochtend ontmoet ik in de Seven Eleven, waar ik wat ingrediënten voor een ontbijt bij elkaar graai, Mr. Lee tegen. Mr. Lee runt een reisbureau in een ander deel van de Chungking Mansions. Hij verklapt dat hij, wanneer je bij hem een ticket naar Bangkok of Manila koopt, je een enorme korting kan ontvangen als je hem een wederdienst biedt. Die wederdienst houdt in dat je een extra tas voor hem meeneemt naar je bestemming. Na aankomst zal deze dan weer in ontvangst worden genomen door een mannetje op de luchthaven. Nou, daar trap je natuurlijk niet in. Ik zag mijzelf in Bangkok al in een muf kantoortje omringd door kettingrokende Thaise politiemannen ondervraagd worden. Nee het zou 100% sure niets met drugs te maken hebben. In de tas zouden een paar laptops zitten en verder vooral dvd’s met games etc. wat je zelf voor vertrek grondig mocht onderzoeken. Bovendien zou je per taxi naar de luchthaven worden gebracht en ook in Bangkok met een taxi worden afgehaald en daar ook nog je eerste overnachting worden betaald. Ik loop met hem mee naar zijn kantoor en hij laat me precies zien waar het om gaat. Ergens in een hoek staan iets van 15 tassen met elektronica (welke goederen dus kennelijk in Thailand en de Filipijnen met flinke winst kunnen worden verkocht) te wachten op passagiers die ze mee smokkelen. Op het bureau van Mr. Lee ligt een schrift vol met knipsels van e-mails van reizigers die deze operatie eerder succesvol tot een goed einde hebben gebracht. Ach ja, denk ik, je bent backpacker en je zoekt de voordeligste manier om te reizen. Let’s go for it. Ik koop een ticket, incasseer de korting en ontvang alle instructies en spreek af om over drie dagen mij te melden bij Mr Lee van Time Travel voor de taxi naar de luchthaven van Hongkong.
In mijn volgende artikel meer over hoe deze operatie in zijn werk ging, hoe ik in Bangkok arriveerde en wat verder.
